

Debiut House of Lords ujrzał światło dzienne w 1988 roku prezentując brzmienie cięższe i zawierające mniej klawiszowych akcentów znanych z albumów Giuffria. Do najlepszych utworów na płycie zaliczyć można balladę Love Don't Lie, bluesujący I Just Wanna Be Loved czy przebojowy Jealous Heart. Album zyskał przychylność zarówno fanów jak i krytyki i wkrótce zespół wyruszył w trasę z Cheap Trick, a w 1989 otwierał występy Scorpions w Wielkiej Brytanii. Pomimo tournee zakończonego sukcesem oryginalny gitarzysta, Lanny Cordola opuścił zespół w 1990. Zastąpił go Michael Guy (Shark Island).
Następny album - Sahara, zrealizowany w 1992 roku, zebrał prawdopodobnie najbardziej imponującą listę gościnnych muzyków w historii rocka. Pomimo dokooptowania nowego gitarzysty, większość partii została podzielona pomiędzy Rick'a Nielsena z Cheap Trick, Chris'a Impellitteri, Doug'a Aldrich'a (Lion, Hurricane, Thin Lizzy, Whitesnake) i Mandy Mayer'a (Cobra, Asia, Gotthard, Krokus). Wsparcia udzielili zespołowi również David Glen Eisley, Mike Tramp (White Lion), Steve Plunkett oraz Steve Isham z Autograph oraz Ron Keel (Keel, Iron Horse). "Sahara" prezentuje materiał bardziej gitarowy w porównaniu do debiutu. W dalszym ciągu słychać jednak, że nad płytą czuwał klawiszowiec. Nie obyło się również bez zmian personalnych. Niedługo po ukazaniu się wydawnictwa szeregi House of Lords opuścili Chuck Wright i Ken Mary. W 1993 roku obu muzyków wraz z Lanny'm Cordola stworzyło zespół Magdalen.
Zrealizowany w 1992 roku Demons Down jest trzecią i najbardziej komercyjną płytą w dorobku zespołu. W skład formacji wchodzili wówczas: gitarzysta Dennis Chick znany z V.V.S.I., basista Sean McNabb (Quiet Riot) i perkusista Tommy Aldridge (Whitesnake, Black Oak Arkansas, M.A.R.S., Ozzy Osbourne, Thin Lizzy) oraz dwóch oryginalnych członków HoL - James Christian i Greg Giuffria. Chociaż prawie każdy kawałek na płycie zapowiadał się na potencjalny hit, album został chłodno przyjęty i zespół postanowił zakończyć działalność.
Od tego czasu, krążyły plotki o comeback'u i nowej płycie. A że w każdej plotce jest trochę prawdy, po wygaśnięciu kontraktu z wytwórnią Gene'a Simmonsa i dwunastu latach milczenia, HoL związali się z Frontiers Records i w 2004 roku, w oryginalnym składzie z James'em Christianem, Lanny'm Cordola, Chuck'iem Wright'em i Ken'em Mary, wypuścili album The Power And The Myth. Niestety, zajęty solową karierą Greg Giuffria wycofał się z projektu i za klawiszami gościnnie stanęli Derek Sherinian (Znany ze współpracy z Planet X, KISS, Dream Theater oraz muzykami Alice Cooperem, Billy Idolem oraz Yngwie Malmsteenem), Allan Okuye (Rat Bat Blue), Sven Martin (Tattoo) and Ricky Phillips (Bad English). Kontrowersyjna ze względu na zmianę stylistyki płyta The Power And The Myth to nowocześnie brzmiący melodyjny z rock z naleciałościami progresywnego rocka lat 70.
W 2006 roku już w nowym składzie i ze wsparciem Gregg'a Giuffrii za klawiszami, zespół zrealizował bardzo udany album World Upside Down, będący niejako powrotem do korzeni HoL, a następnie koncertówkę Live in the UK w styczniu 2007.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Twoja recenzja